Do zobaczenia :-)

Na razie tyle relacji z naszej podróży. Opisy muszę przerwać, bo wyruszamy na kolejną daleka wyprawe. Mam nadzieje, ze zostawiłem dość lektury. Pozostały mi jedynie do opisanie niezwykłe świeta Wielkiej Nocy w Misji polskich sióstr. 

 Do zobaczania za miesiąc.

Z7 Powrót do Namibii

Do Misji Polskich Sióstr Najświętszego Imienia Jezus w Katimie Mulilo dotarliśmy bez większych trudności, zapuszkowując  się 8 godzin w naszej Toyocie. Jedyne co po drodze nam się przydarzyło to radar w Zambii. Szefowa radiowozu chciała nas konkretnie z charge`ować, ale się nie dałem  i wszedłem z Panią Władzą w dłuższa dyskusję.  Po jakichś 20 min doszliśmy do tego, że zamiast mandatu to pani potrzebuje kasę na wodę, bo jest gorąco. Ochoczo chciałem ruszyć po piątkę wody z naszego bagażnika, ale pani skonstatowała, że chyby za nisko się wyceniła i sprostowała, ze wszyscy (3 os) chcą na kurczaki i Colę. No to ja do pani, żeby w takim razie wypisała mandat, bo prywaty wspierać nie lubię. No to pani ze ona tylko discousing. No to jak discousing to ja potrzebuję na paliwo. I tak po kolejnych 20 min pojechaliśmy dalej, życząc pani miłego popołudnia. Kolejny drobiazg spotkał nas na granicy, gdzie lekko nieprzytomna urzędniczka namibijska, zaczęła nam w paszportach skracać wizy. Kubie zabrała miesiąc. Jak mi zabrała 2 tygodnie, to się wkurzyłem (no bo niby jak ja mam 2 tygodnie wcześniej wyjechać niż moja rodzina) i wróciłem wpychając się w kolejkę - klaruję pani, ze to mi nie odpowiada. Pani miękkim ruchem ręki pokazała mi drzwi, dzięki którym po przejściu kilku pomieszczeń, znalazłem się przed jej monitorem, widząc czoło kolejki za szybą. I klaruje pani dalej, że zabiera mi cenne dni pobytu w tym pięknym kraju. Ona popatrzyła na mój paszport mętnym wzrokiem i odezwała się w te słowa:  Dobrze, że Pan przyszedł, bo te literki w tych pieczątkach są tak małe, że wcale ich nie widzę -  zapomniałam dziś okularów z domu – to do kiedy mam panu wpisać?

Z6 Nad Carib Lake

Droga okazała się koszmarnie długa, a jej ostatni odcinek był jakimś nocnym Dakarem. Nie mieliśmy dokładnej mapy, więc tak naprawdę to nie wiemy do jakiej miejscowości dotarliśmy. Grunt, ze był camping – a my tak naprawdę potrzebowaliśmy jednego – odpoczynku ( bez siedzenia w samochodzie). W Afryce jest wszędzie daleko i optymistyczne europejskie liczenie km i czasu na nic się tu nie zda.
Jest camping, jest basen, jest jezioro - jest super. Kolejny dzień na tym campingu był pasmem rozkoszy. Wykwintne śniadanie na werandzie z widokiem na jezioro, zabawy w basenie, spacer na przystań, pyszna kolacja. Kuba tak zaangażował w zabawy w basenie, ze spędził tam z chłopakami  5 godzin. Po zmroku nadal był w tym basenie tyle ze w rogu i już nie było mu do zabawy. Jego skora przypominała rozżarzony piec . Ale warto było, tym bardziej, ze do zabawy włączył się pewien niezwykle uzdolniony pies. Niby mały kundelek a świetnie odbijał piłkę, stopował piłkę kiedy uciekała i informował, ze jest zatrzymana - szczeknięciem. Sam regulował temperaturę swojego ciała  – zanurzając się co 15min do basenu. Słowem sielanka. Oczywiście będziemy musieli to odpokutować siedzeniem cały kolejny dzień w aucie, aby dojechać do Namibii – ale warto. Spacerem wybieramy się do wioski i porciku rybackiego. Katamarany z wielkimi podbierakami, stoją przy brzegu. Połów był w nocy, teraz tylko prace porządkowe. Główny „rynek” wioski  to klepicho, wokół których skupia się wysoko wyspecjalizowany handel, tzn. u tego kupisz to, a u tamtego tamto – i dzięki temu, każdy ma zajecie. Szkoda, ze jutro musimy wyjeżdżać.

Z5 Livingstone

To miasto założono przez Pana Livingstone, po odkryciu i zachwyceniu się pobliskim wodospadem Victoria Falls. Wszędzie widać ślady angielskiej przeszłości (bardzo mi to przypomina Gambię, ze względu na stan tych reliktów). O nic nie dbają - to nie to co nasza Namibia, gdzie wszystko odmalowane dla turystów. Biali to tylko turyści. Kiedyś było odwrotnie, czarny musiał mieć specjalny papier, ze idzie do konkretnej pracy aby wejść do miasta (ale oczywiście tylko na dzień).

Wszyscy friendli, ale syf to tu macie. Taki hotel zapuścić, przecież to ruina, a kiedyś mieszkała tu królowa Victoria. Teraz każdy snob by tu zamieszkał (przecież nie ma tu wcale hoteli). Idziemy zakurzonymi ulicami, wśród zakurzonych straganów i domów, które pamiętają zupełnie inne miasteczko.

A przed dalsza droga hop do wody :-)

Z4 W Mokuni - wiosce ludu Tonga

Nawet się nie spodziewałem, że tylu będę miał przyjaciół w tej Zambii – my friend to bardzo powszechny zwrot. Zajeżdżamy do małej wioski, ale okazuje się, że bardzo starej. Podobno założonej w XVw. Wszyscy bardzo friendly, rozmowni.  Wypytują nas o imiona, próbują nawiązać kontakt z Maćkiem, który dzielnie odpowiada na ich pytania – aż wreszcie ląduje u jednego na kolanach. Pytają czy znamy jakiegoś Mariu, nie wiem o co chodzi. Jeden pokazuje mi mięśnie na ręce. A o Pudziana wam chodzi, no jasne że znamy. Okazuje się, ze był u nich (ale po co?). We wiosce całe życie kwitnie wręcz na ulicy (klepisku bardziej). Wszyscy gadają, muzyka gra – najgłośniej co ciekawe z salonów fryzjerskich. Idziemy zobaczyć jak wygląda tancbuda. Buda jak buda, w środku  klepicho,  na ścianach lustra i automat do muzyki. Za 50 ichnich groszy jeden kawałek ze skrzeczącego głośnika. Dwie młode dziewczyny własnie wrzuciły – musimy wyjść bo power za mocny.

Maciek mówi, ze Zambia najfajniejszych ma ludzi. Wszyscy są mili i chcą pogadać, zawsze się uśmiechają.

Z3 Banji Jumping

Z moją poodklejana siatkówka i krzywym kręgosłupem to się niestety nie kwalifikuję. A taką miałem ochotę poczuć ten moment przełamywania własnego strachu a potem wspaniałego lotu. To drugie na świecie co do długości banji – ma 100m długości a raczej wysokości. Skakało tu wielu. Maciek pokazuje zdjęcie Berry Grillsa. No to byłoby coś,  naprawdę wysokość mostu robi wrażenie.

Innych chętnych u nas w namibijskiej rodzinie niestety nie ma na wydanie 130$, więc pozostaje nam sekundować chińczykowi: Three, two, one – JUMP!

No niżle poleciał, łał! - jak on sprężynuje – z 50m w górę i znów nad wodę i znów do góry. Chyba ma już żołądek w ustach.

Panowie do niego zjeżdżają, wypionowują i wciągają na górę. Wręczają mu dyplom i film ze skoku. Chińczyk nadal nie może przemówić ani słowa.

I następny proszę.

Z2 Victoria Falls

Chobe River rzeka wpada do Zambezi River, a między Zambezi a Chobe jest śmieszny kawałek Namibii, pomiedzy Zambia a Botswaną. Niemcy zawsze lubili sobie zostawic jakis korytarz do przyszłej ekpansji. Na rzece Zambezi jest największy wodospad Afryki - Viktoria Falls. Widok ogromnej ściany wody zapiera dech w piersi, wszystko wkoło w mokrej mgle. Co ciekawe woda nie spada z góry jak przywykliśmy podziwiać np. wodospad Kamieńczyk. Woda spada w dół – ziemia pękła wskutek ruchów tektonicznych i wody Zambezi wpadają w powstałą czeluść.